Omroep MAX zendt een promo van 2DOC uit over de serie “Moederhart”, die vandaag (9 mei ) start. In de promo zien we de 91-jarige Tineke, moeder van een 58 jarige ernstig verstandelijk beperkte zoon, Job. Een opvallend vitale vrouw, zorgzaam en lief voor haar zoon, wat aandoenlijke beelden geeft. Toch heb ik de promo nog niet helemaal durven bekijken. Ik kan het niet. Ik ben bang dat ik de beelden niet kan verdragen. Bang dat het te confronterend is.
Ben ik echt zo’n slechte moeder?
Ik realiseer me hoe dit over kan komen. En dat niet iedereen zal begrijpen waarom ik zoiets over mijn aandoenlijk lieve kind zou zeggen. Maar het is wel eerlijk en ook waar. Ik moet er niet aan denken om tot mijn 91ste nog met hem bezig te zijn. Een andere moeder noemde het een gevangenis, haar leven met haar zoon. Ze vertelde hoe blij ze is dat de andere kinderen uitgevlogen zijn. Eindelijk vrij. Maar het maakt haar eenzaamheid nog groter. Waar anderen schrokken, begrijp ik direct wat ze daarmee bedoelde.
ZEVMB (zeer ernstig verstandelijk en meervoudig beperkt)
Nu moet je denk ik wel weten wat het betekent om voor een kind met ZEVMB te zorgen. Hoe verantwoordelijk je je kunt voelen voor het geluk van je kind. Hoeveel je van jezelf in hem moet investeren zonder dat hij ooit echt geluk zal ervaren. Hoe je jezelf kunt verliezen en hoe het je uitput om dag en nacht ‘aan’ te moeten staan om snel te kunnen handelen om bv verstikking te voorkomen. Het kost tijd, toewijding en aanpassingsvermogen om je naar je lot te schikken. Niet omdat wij dat goed kunnen of ambieren, maar omdat het moet.
Tropenjaren
Weet jij nog wanneer jullie je eerste kindje kregen? Hoe jong en ambitieus je toen was? Het was vast zo nu en dan best heftig. Toch was dit ook een nieuw begin, een nieuw hoofdstuk in jullie leven. Het gevoel dat de wereld aan je voeten ligt. Daar droomde ik in ieder geval van.
Precies dat is het moment dat mijn mooie zoon ernstig ziek bleek te zijn. Het moment dat wij ons als ouders beseften dat wij onze dromen moesten leren bijstellen. Nog niet beseffend dat we niet alleen onze dromen moesten bijstellen, maar ook die van de kinderen die we nog zouden krijgen, ons hele gezin, ons hele leven. Sindsdien zorgen wij net als al die andere ouders, voor onze kinderen en hebben wij zorgen om onze kinderen. Kinderen die ook als ze al groot en/of volwassen zijn nog altijd ergens tussen de 0-6 maanden zijn in hun doen en laten. Dat is toch ook hartverscheurend?
